Fortyfikacja nazwana została imieniem Gen. Salisa Saglio, szwajcara w służbie Austro-Węgier, który w latach 1871 - 1875 był Dyrektorem Budowy Umocnień Fortyfikacyjnych Twierdzy oraz jej konstruktorem. Dowództwu fortu podlegało: 7 fortów pomocniczych /Łysiczka, Byków, Pleszowice, Maruszka, Popowice, Dziewięczyce, Cyków/ oraz 10 działobitni. Był on głównym punktem oporu tzw. VI - wschodniego odcinka obrony i z fortami pomocniczymi tworzył tzw. Siedliska Grupę Warowną. To z tego właśnie kierunku przyszło główne uderzenie wojsk rosyjskich zwłaszcza, że w pobliżu fortu przebiegała droga łącząca Przemyśl ze Lwowem.

Uzbrojenie fortu stanowiło: 6 armat kal.150 mm wz.61 ,12 armat 150 mm wz.59 ,4 moździerze kal.240 mm a załogę stanowiło według różnych źródeł od 400 do 520 żołnierzy i 8 do 15 oficerów. Żołnierze i oficerowie przebywający w forcie korzystali z bardzo rozbudowanego zaplecza technicznego i sanitarnego. Fort zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz był oświetlony (oświetlenie gazowe), zaś pomieszczeniaw których zakwaterowani byli żołnierze ogrzewane były piecami węglowymi. Żołnierze mieli również do dyspozycji dwa zespoły ubikacji. Fort dysponował łącznością telefoniczną z innymi fortami.

Po przegranych bitwach 2, 3 i 4 Armii gen. Conrada pod Rawą Ruską, fort ogniem swoich dział, w dniach 12 - 16 września 1914r, zabezpieczał i osłaniał odwrót swoich wojsk w kierunku zachodnim. W dniach 5 - 8 października 1914r. grupa fortów siedliskich, odpierała liczne, zmasowane ataki oddziałów rosyjskich gen. Szczerbaczewa, który usiłował wziąć Twierdzę szturmem. W czasie tych walk wojska rosyjskie poniosłydotkliwe straty, które ocenia się na 2-3 tys. poległych. Tylko w czasie jednego szturmu w nocy z 7/8 października 1914 r w rejonie fortu po nocnych walkach naliczono ok. 400 ciał poległych żołnierzy rosyjskich.

Historycy tak opisują dramatyczność tych walk: "Kiedy cała załoga fortowego wału poległa, pozostali żołnierze wycofali się w kierunku wnętrza fortu i zamknęli kuloodporne bramy. Ci, którzy ocaleli nie próżnowali, kładąc ogień zaporowy ze wszystkich karabinów by nie dopuścić kolejnej fali Rosjan. Zażądali też ognia szrapnelowego z sąsiednich fortów na własne stanowiska. Nie wyeliminowanie z walki austriackich karabinów maszynowych i dział wertykalnych w kaponierach miało dla Rosjan fatalne skutki. Najwyższe straty poniósł nacierający 73 krymski pułk piechoty, który prawie w całości pozostał na polu bitwy".

Aktualnie fort i jego kazamaty są dostępne do zwiedzania. Elementy fortyfikacyjne są dość dobrze zachowane, a zniszczenia fortu określa się na ok. 25%. Fort leży  bezpośrednio przygranicy Polsko - Ukraińskiej stąd niektóre jego element fortyfikacyjne są niedostępne.