Przemyśl - nasze miasto całą dobę
W latach 1936–1939 i po wojnie do 1950 związany był z teatrami krakowskimi: im. J. Słowackiego i Starym. W latach 1951–1952 występował w Teatrze Powszechnym w Łodzi, a od 1953 był aktorem teatrów warszawskich: Teatru Współczesnego, Teatru Narodowego, do którego zespołu należał już do końca życia.
W okresie międzywojnia jako ceniony aktor charakterystyczny grał role głównie komediowe. Do popisowych należały: Kapelan w "Damach i huzarach" A. Fredry i Ciaputkiewicz w "Grubych rybach" M. Bałuckiego.
Liczącą się pozycję artystyczną osiągnął po II wojnie światowej. Do najważniejszych ról tego okresu należą: Pierczychin w "Mieszczanach" M. Gorkiego (1947), Żewakin w "Ożenku" M. Gogola (1949), Argan w "Chorym z urojenia" Moliera (1951), Ojciec Grandet w "Eugenii Grandet" H. Balzaka (1952, we własnej reżyserii), Rejent w "Zemście" A. Fredry (1953), Papież w "Kordianie" J. Słowackiego (1956), Guślarz w "Dziadach" A. Mickiewicza (1967),Dyndalski w "Trzy po trzy" A. Fredry (1973), w której to roli obchodził jubileusz 60-lecia pracy aktorskiej.
Był ceniony za dyskretne stosowanie zewnętrznych środków wyrazu aktorskiego, unikanie jaskrawej charakteryzacji, dbałość o szczegół kostiumu, umiejętne wykorzystywanie własnych cech psychofizycznych.
Występował również w filmie, w którym debiutował w 1936r. w "Barbarze Radziwiłłównie" J. Lejtesa, w 1938r. w roli Tytusa Dobrzałkowskiego stworzył znakomity duet z S. Wysocką w "Ludziach Wisły" J. Zarzyckiego (współreż. A. Ford). Do najwybitniejszych kreacji powojennych należała rola maszynisty Orzechowskiego w filmie "Człowiek na torze" (1957) A. Munka.
Ponadto zagrał w filmach: "Eroica" (1958, Komendant Mokotowa), "Zezowate szczęście" (1960, Komendant Więzienia) A. Munka, "Czarne skrzydła" (1963, Dyrektor Kostryń, reż. E. Petelska), "Rękopis znaleziony w Saragossie" (1965, Pustelnik, reż. W.J. Has), "Faraon" (1966,kapłan Beroes, reż. J. Kawalerowicz), "Komedia pomyłek" (1967, Sędzia, reż. J. Zarzycki), "Wesele" (1973, Ojciec, reż. A. Wajda), "Noce i dnie" (1975, Joachim Ostrzeński, reż. J. Antczak) i inne.
Łącznie zagrał w ok. 40 filmach, przeważnie role drugoplanowe, dyskretnie zarysowane, a jednak przesycone ekspresją. Do wzrostu jego popularności przyczyniły się również występy w TV (Klub profesora Tutki, Chłopcy i in.) oraz w radiu (Jeziorany).
Ulica jego imieniem znajduje się nie tylko w przemyskiej dzielnicy Kazanów, ale również w katowickiej dzielnicy Ligota.
