Mojżesz Schorr urodził się i wychował w Przemyślu. Po ukończeniu gimnazjum studiował we Wiedniu, Lwowie i Warszawie. Jego specjalnością stała się historia i filologia semicka, prawodawstwo Starożytnego Wschodu (odkrywał pomniki prawa babilońskiego i asyryjskiego) oraz zagadnienie kodeksu Hammurabiego.

Był pierwszym historykiem systematycznie badającym dzieje żydostwa w Polsce, i - co warto podkreślić - łączyła go duża więź z Polską i nieodmiennie przypominał o polskim kontekście w historii Żydów.

Charakteryzowała go wielka aktywność zawodowa, społeczna i polityczna. Przymioty jego charakteru oraz profesjonalizm naukowy powodowały, iż cieszył się wielkim szacunkiem i uznaniem. W 1902 r. Uniwersytet Lwowski nagradza Schorra za pracę "Żydzi w Przemyślu". Ale to dopiero początek i ułamek splendoru, który spada na Mojżesza Schorra za działalność naukową, publicystyczną i społeczną.

Kiedy Schorr został uwięziony w 1941 r. to jego rodzina z Palestyny i Francji usiłowała na wszelkie możliwe sposoby ocalić swego bliskiego. W tej sprawie interweniowała ambasada USA, Watykan (na prośbę generała Władysława Sikorskiego), a nawet polskie przedstawicielstwo w ZSRR. Bezskutecznie.